هنر و ادب

رنگ قرمز گفت با رنگ سیاه

خانه ویران می­کنی با یک نگاه

مردمان از روی تو در وحشتند

با حضورت در غم و در حسرتند

گفت با وی ، بی تکلف آن سیاه

بر سیه رویی من کردی نگاه؟

گر نیم همچون تو زیبا رو و مست

بر سیه روزی من کس دل نبست

در تو زیبایی و عشق است و سرور

رنگ من از هرچه زیبایی به دور

غصه و غم گشته با رنگم اجین

خنده ها با دیدنم گردد حزین

هیچ پرسیدی ز من، رنگم چرا

شد نمادی بر تباهی در سرا

گر پذیرم حرفهایت بی درنگ

حل مشکل می­کنی ای شوخ شنگ؟

گفت قرمز با سیه ، مشکل بگو

تا که شادی چاره ای جویم بر او

مشکلش را این چنین آغاز کرد

حرفها را با کنایه ساز کرد

اولا از رنگ من بالا چه هست؟

از چه رو گویی که رنگم هست پست؟

ثانیا گر رنگ من بی آبروست

چادر زنها چرا از رنگ اوست؟

ثالثا گر زشتم و بی خاصیت

از چه رو پوشندم اندر تعزیت؟

رابعا گر خلق بد خواند مرا

جامه از رنگ سیه پوشد چرا؟

خامسا و السادسا و السابعا

حرفهایم عقده شد در جان و تن

گفت قرمز با سیه، ای تیره بخت

از چه رو دنیا به خود کردی تو سخت

رنگها را خود برون کردی ز خود

گویی را رنگ تو بالاتر نبد؟

گر تویی بالاترین رنگ خدا

گو چرا از رنگها گشتی جدا؟

هیچ رنگی با تو هم آواز نیست

کوک تو با هیچ رنگی ساز نیست

گفت بر قرمز ، سیه ای شوخ چشم

حرفهایت جملگی باشد چو پشم

من ز هر رنگی جدا گردیده ام؟

پای هر رنگی ز دل ببریده ام

خوب باشد حرف از عقل آیدت

بی تعقل حرف را کی شایدت؟

آن که بی رنگ است، اسپید است و بس

از سپیدی رنگ آیا دیده کس؟

ریشه و بنیاد رنگ از چیست؟ گو

عیب بر من می­گذاری؟ عیبجو

رنگ رویت، زاده­ی نور است و بس

گر نباشد نور گردی بی نفس

چون بتابد نور بر رویت، بدان

رنگ خویشت را بتابانی ز آن

رنگ قرمز ، رنگ آبی ، رنگ زرد

گرم باشد رنگ یا باشد که سرد

چون تو رنگی ، گر پر از شادی و شور

یا چو سبز از مرگ و نابودی به دور

غیر اسپید و سیه ، ای نازین

باز تاب نور باشد در زمین

چون بتابد نور بر اسپید رنگ

باز تاباند تمامش بی درنگ

زین سبب با خود ندارد هیچ رنگ

رنگ اسپید ، ای که رنگت شوخ و شنگ

رنگ من وارونه­ی رنگ سپید

هر چه دارد نور، می­دارم مفید

زن سبب نوری که بر من می­رسد

کی ز دام رنگ من او می­رهد

چون که جذب نور کامل می­کنم

رنگها را جمله در دل می­کنم

سرخیت بنموه رویم را سیاه

سبز و آبی کرد رنگم را تباه

سرخ شد از خشم و گفتا بر سیاه

روزگارت را نمودیم ما تباه؟

این گزافه گوییت از بهر چیست؟

ذره عقلی گوییا در کله نیست؟

خنده بنمود و چنین دادش جواب

فعل و قولت را ندیدم در صواب

چون تمام نور در جانم نشست

باب خوشبختی به روی من ببست

رنگهایش جمگلی در هم شدند

بیش وبیش، البته نی کم کم شدند

گر شوند آمیخته الوان نور

یا به میل و یا به جبر و یا به زور

روشنایی را ز خود بیرون کنند

همچو من بیچاره­ای محزون کنند

سرخی و آبی و سبزی، ای سه رنگ

کرده رنگ چهره­ام را سخت تنگ

غیر این می­بود، رنگم شاد بود

شهرها با رنگ من آباد بود

من نه رنگ غصه و غم می­شدم

در عذا کی رخت ماتم می­شدم

خوشبحال دوستم ، رنگ سپید

هرگز اندر او کسی رنگی ندید

نور را بر جان خود، ره او نداد

باب دل را بست بر ام الفساد

گفت قرمز بر سیه، بی عقل و هوش

خام باشی و کنی جوش و خروش؟

ای عجب رنگ تو رنگ نور شد

نور از اسپید یکجا دور شد

نور از زنّ تو شد ام الفساد

من گمان دارم که هستی بی سواد

نور از ظلمت به دور است، ای عجب

خویش را با نور کردی هم نسب

در دلت گر ذره­ای هم نور بود

کی ترا چشم حقیقت کور بود.

کی ترا اسپید گردیده رفیق

کین چین با خویش ، دانی­اش شفیق

هم به رنگ و هم به ذات و هم به نور

رنگ اسپید از تو باشد جمله دور

ذات الله، نور در ارض و سماست

خانه­ی شیطان به تاریکی بناست

رنگ تو رنگ تباهی و فساد

ذات شیطان را همی آرد به یاد

فکر خود پاکیزه کن ای بی خرد

شاید الله ، ظلم از ذاتت برد

دیدگاهها ()